Valle Sagrado, plakkerige Peruaan en sightseeing

Een weekje in een piepklein dorpje vlak bij Ollantaytambo in de Sacred Valley: rust, geen wifi, geen drukte, en ook weinig touristen.
Maar om toch te kunnen genieten van de gemakken van wifi gingen Maree en ik vaak naar een peperduur hotel 10 minuten lopen van het hostel vandaan, waar we dan een lange tijd bleven zitten met één kop koffie. Een voorbeeld van hoe duur het hotel is: een sandwich is 30 soles.
Het hostel waar we die week zaten bestond uit verschillende grote ronde huisjes met eigen badkamer, een grote tuin vol bloemen en bomen, een gebouwtje met een keuken, eetkamer en een speelkamer met een pooltafel. Buiten hebben we vaak een kampvuur gebouwd waarop we op een avond ook de cavia's hebben geroosterd. De kokkin Ursula wist er elke dag weer een overheerlijk feestmaal van te maken. Applaus voor Ursula!

In de Sacred Valley zijn we er een paar keer op uit geweest. De eerste keer naar Salineras, de zoutbassins in de bergen. Het is niet zoals in Bolivia een grote witte vlakte, maar dit waren steeds kleine terrasjes waar dankzij een heel systeem van kleine stroompjes water in een bassin wordt gelopen. Het was een onverwachte steile klim naar boven, maar het uitzicht was het waard. De Inca's zijn begonnen met het bouwen en de Peruanen hebben het enorm uitgebreid.
De tweede keer was naar Moray. We waren onze gids Raoul helaas vergeten in het hostel (sorry Raoul!) dus we moesten het doen met de weinige informatie in de Lonely Planet. Dus ik weet er helaas nog steeds niet veel van. Maar het zijn een soort cirkelvormige terassen gebouwd door de Inca's. De Inca's voerden er experimenten met de planten mee om te kijken wat er beter groeit op een bepaalde hoogte.
De derde keer was naar het dorpje met een geweldige Incaruïne die kennelijk als een van de beste bewaard is gebleven. Het dorpje heeft de onmogelijke naam Ollantaytambo, maar rond de Plaza des Armas daar is het erg gezellg en je kan de ruïnes overal boven je uit zien torenen. Deze keer waren we Raoul niet vergeten dus die heeft ons het een en ander verteld. De ruïnes waren vroeger een tempel en een millitaire basis. Tegenover de ruïnes op de andere berg hebben de Inca's een soort opslagplaatsen gebouwd. Halverwege een hoge berg. Lullig als je even je maïs voor je lunch wilde halen. Maar de hoogte van die opslagplaatsen was van groot belang.

De laatste avond wilden we met zijn allen naar een karaoke bar in Urubamba, maar omdat het 1 mei was was veel natuurlijk dicht. In plaats daarvan zijn we naar een club gegaan. Als enige buitenlanders daar aanwezig werden we natuurlijk wel even bekeken. Dus toen ik na een uur dansen per ongeluk oogcontact maakte met een Peruaan en die kwam 20 seconden later naar mij toe om te dansen, vond iedereen dat natuurlijk heel grappig. Ik was na een halfuur wat minder enthousiast omdat:
Hij was minimaal 35, hij was een onbekende, heeft nog nooit gehoord van het belang van personal space ( kushandjes, zoenen op wang, knuffels en veel te dichtbij dansen), zijn vrienden (ook oud) bleven maar fluiten, en toen ik eindelijk kon zitten vroeg hij me nog vijf keer of ik met hem wilde dansen.
Ugh.

Nog wat opvallende en niet zo opvallende observaties:
Er zijn erg weinig vogels en katten.
Als je een peruaan de weg vraagt, tekent die een complete kaart voor je.
Het lijkt wel alsof je twee keer per dag diner eet. En het ontbijt bestaat nauwelijks.
Ik loop rond in een korte broek en een hemdje en de peruanen in een lange broek en trui.
Er zijn nu al vijf mobieltjes gejat van verschillende mensen die ik ken.
Peruanen staan al in een club te dansen vanaf 9 uur 's avonds.
Er zijn elke week wel minimaal drie festivals, speciale feestdagen en dat soort dingen waarbij er muziek door heel cusco schalt. (Tot's avonds laat)
Een rit in een taxi of bus is nog altijd doodeng. Net als de weg oversteken.
De Inca's maakten graag en pofil gezichten hoog in de bergen, maar echt op plekken waarvan je je afvraagt hoe ze daar in godsnaam zijn gekomen.

Volgende week meer!